Op weg naar een huwelijk
Op weg naar een huwelijk. Haar reis startte op 20 april 1854. Elisabeth vertrok uit München om te gaan trouwen met keizer Franz Joseph. Op 23 april werd ze officieel ontvangen in Wenen. Een dag later, op 24 april zou ze trouwen. Haar hele reis en huwelijk zijn veelvuldig afgebeeld.
Sisi neemt afscheid van München.
Op haar eigen verzoek mocht ze zonder officiële plechtigheden vertrekken, maar op 20 april 1854, de dag van haar afreis, waren de twee koningen, haar neel Max en haar oom Ludwig, reeds vroeg in de ochtend gekomen om afscheid te nemen en stonden de mensen rijen dik langs de straten tot aan de Siegestor. Het was een mooie ochtend toen Sisi de Beierse hoofdstad verliet. Haar uitzet was in zestien koffers vooruit gestuurd. Ze was gekleed in een nauwsluitend, eenvoudig reistoilet met lange, strakke mouwen. De koetsier van het open rijtuig kon in de grote menigte moeilijk een doorgang vinden. Sisi was tot tranen toe geroerd en ging steeds weer rechtop staan om het publiek te bedanken en met haar groene reissluier te wuiven. Het was een ware triomftocht. Het hele land koesterde de hoop dat de jonge prinses een verzachtende werking zou hebben op de politieke terreur. Men kon nog niet vermoeden dat deze lieve, elegante gestalte al snel net zo'n gevangene van het systeem zou worden als het geknechte volk. Sisi vervolgde haar reis per stoomboot.
Foto uit: Elisabeth. Bilder einer Kaiserin
Uitgegeven door Brigitte Hamann
Tekst komt uit verschillende boeken
Sisi komt aan in Linz.
Op de 21e, rond twee uur in de middag, arriveerde de bruiloft stoet in Passau, aan de
grens van Oostenrijk. Keizerlijke afgevaardigden kwamen aan boord en groetten de bruid. Om zes uur, laat in de middag, kwam de boot aan in Linz.
Een verrukkelijke verrassing wachtte haar in Linz. Franz Joseph was op de kade om haar te verwelkomen in de eerste Oostenrijkse stad, waar zij de nacht zou doorbrengen. Hij was een zeer attent minnaar en was helemaal uit Wenen gekomen alleen maar om haar en haar familie te begeleiden naar hun eenvoudige logeervertrekken in het huis van de burgemeester. Ook stonden er in het wit geklede meisjes de toekomstige vorstin te verwelkomen. Een zucht van vertedering ging door de mensenmassa toen Sisi een meisje naar zich toe wenkte dat een toespraakje gehouden had, en het kind, dat dieprood kleurde, een kus op het voorhoofd gaf. Een uitzinnig enthousiasme maakte zich meester van de menigte. Elisabeth had als bij toverslag de harten van de Oostenrijkers veroverd. Bij het aanbreken van de volgende ochtend moest hij weer vertrekken om op tijd terug te kunnen zijn in Wenen om zijn moeder en vader te vergezellen naar Nussdorf, waar Elisabeth de volgende middag zou aankomen.
Foto uit: Sissi
Die Geschichte der Kaiserin Elisabeth von Österreich
Tekst van Raymond Chevrier
Album van Pierre Waleffe
Tekst komt uit verschillende boeken
Sisi komt aan in Nußdorf.
De dag erna, op 22 april, om acht uur in de morgen, ging de reis verder op de stoomboot "Franz Joseph," prachtig versierd met rozen. Werk stopte op deze blijde dag, de Oostenrijkers genoten rustig, vlaggen wapperden, klokken luidden en geweerschoten die hun begroeten. "Aan boord," leren we van Clara Tschudi "kon men een figuur in een lichtgekleurde jurk van de ene naar de andere kant zien rennen. Hoewel constant temoeten bedanken voor de juichende groeten leek ze niet vermoeid." De keizerlijke hymne kon overal gehoord worden. Rond vier uur in de middag kwam de "Franz Joseph" in Nussdorf. Elisabeth stond op het dek in een eenvoudige roze japon met een kantensjaal, haar lief gezichtje omlijst door een met rozen versierde hoed. Ze scheen even te aarzelen voor die zee van gezichten en het spervuur van toejuichingen. Toen zag ze de keizer, die op de kade stond te wachten. Haar gezicht klaarde op en met een stralende glimlach wuifde ze in antwoord op de toejuichingen. De "Franz Joseph" was nog maar nauwelijks aangemeerd, of de keizer sprong al aan boord, nam zijn bruid in zijn armen en kuste haar gepasioneerd, iets wat zeer gewaardeerd werd met gejuich. Het ontroerendst was wel de trots van de keizer op zijn mooie bruid en iedereen merkte' op, dat hij haar hand pas losliet toen zij in het rijtuig stapte waarmee zij met zijn moeder naar Schönbrunn zou rijden. De hele weg van Nussdorf naar Schönbrunn was versierd met vlaggen en erepoorten en omzoomd door blijde, lachende mensen. De herbergiers schonken gratis, ,heurige' orkesten speelden het volkslied en hier en daar speelde een rondreizend muzikant zijn eigen welkom op een cither of een viool.
Foto uit: Elisabeth. Bilder ihres Lebens - Johannes Thiele
Tekst komt uit verschillende boeken
Sisi komt aan in Nußdorf
Uit: Elisabeth. Bilder einer Kaiserin
Uitgegeven door Brigitte Hamann
De officiële intocht van Sisi in Wenen.
Op de volgende morgen, 23 april, ontwaakte Sisi na een rusteloze nacht, de eerste nacht waarin soldaten haar deuren bewaakten, om gravin Esterhazy bij haar bed te vinden met een stapel papieren, getiteld ,Verordening voor het ceremonieel van de openbare intocht in Wenen van hare koninklijke hoogheid, prinses Elisabeth'. Het was niet een stuk dat achteloos over het hoofd kon worden gezien, want elke regel moest ze uit haar hoofd leren tot ze haar rol in het traditionele schouwspel van een Habsburg-huwelijk kon dromen.
Het was een grauwe, deprimerende ochtend en ondanks dat de keizer haar verzekerde, dat het volk van Wenen haar slechts behoefde te zien om even wanhopig verliefd te worden op haar als hij, en de bewonderende blikken, die van alle kanten op haar geworpen werden, was Elisabeth koortsig en trilde zij van nervositeit, toen ze in het gesloten rijtuig stapte, waarmee zij en haar moeder naair het Augarten-paleis moesten rijden, het oude Favorita-kasteel, waar het sedert de dagen van Maria Theresia gebruikelijk was dat de bruid van de keizer de laatste hand legde aan haar toilet, alvorens in de staatsiekoets te stijgen voor de openbare intocht in Wenen.
Elisabeth mocht dankbaar zijn, dat het haar moeder was en niet de aartshertogin die haar op deze rit vergezelde, want haar moeder wist hoe alschuwelijk ze het vond om aangestaard te worden en hoe bang ze was voor grote verzamelingen mensen. In de prachtige slaapkamer van het Favorita-slot, die getuige was geweest van de tranen van zoveel ongelukkige Habsburgbruiden, hield Elisabeth, die zoveel gelukkiger was dan menige van haar voorgangsters, het niettemin niet langer vol en begon onbeheerst te snikken in haar moeders armen. Alle opgekropte emoties van de algelopen dagen barstten los. Misschien besefte de hertogin, dat ze nu eerder streng dan toegeeflijk moest optreden, dat ze op de trots van haar dochter moest werken door haar eraan te herinneren, dat zij de tweeëntwintigste Wittelsbachsbruid was die de drempel van de Hofburg overschreed en dat zij zich daarom even her moest gedragen als haar vooronders. Wat er ook gezegd werd, het had in ieder geval succes, want Elisabeth kwam kalm en sereen uit het paleis in haar roze en zilveren gewaad, geborduurd met rozen, haar kastanjebruin haar hoog opgemaakt onder haar diamanten kroon. Trots steeg ze in de glazen koets, waarvan de panelen beschilderd waren door Rubens en de wielen ingelegd met goud. Hierin zou ze door de hoofdstad rijden, getrokken door acht schimmels van het beroemde Lipizzaner ras, geëscorteerd door postillons en voorrijders in goud en zwart en pages en kamerheren in scharlakenrood en wit. ,,ik sta te kijk als een monstresiteit in het circus," mompelde zij tegen haar moeder en de brave hertogin fronste, want dit was nu weer zo'n onbetamelijke opmerking, die haar eraan herinnerde hoezeer Elisabeth op haar vader leek.
"Ein Märchenprinzessin!" was het algemene oordeel van de geestdriftige mensenmenigte, die telkens weer het cordon van soldaten en politie verbrak om haar beter te kunnen zien of een lieflijke glimlach op te vangen. Voorafgegaan en gevolgd door alle dignita-rissen van het keizerrijk, reed de staatsiekoets langzaam over de nieuwe brug, die van nu al aan bekend zou staan als de Elisabethbrug. Hier verwelkomde een groepje van de mooiste Weense meisjes, allen gekleed in het wit, de bruid met een regen van roze-blaadjes. Voort naar de kathedraal, net op het uur dat de klokken luidden voor de zondagsmis, en de Graben op, die vol bloemen was en waar de fonteinen wolken van fijne druppeltjes verspreidden. Vervolgens naar de Kohlmarkt, die zo vol was, dat de koets slechts met een slakkengang verder kon rijden, terwijl het detachement lansiers, opgesteld langs de route, niet bij machte was de opdringende mensenmenigte tegen te honden. Maar eindelijk kwam er een eind aan Elisabeths beproeving. Tegenover haar stond het hoge bordes van de Holburg en de keizer wachtte haar op de drempel. Maar net toen ze uit het rijtuig wilde stappen, stootte de diamanten tiara tegen het portier en leek gevaar te lopen af te vallen. De keizer, die zich hel incident met zijn grootmoeder herinnerde, werd doodsbleek. Met een charmant en moeiteloos gebaar slaagde zij er echter in, de kroon vast te houden. Ze gaf Franz Joseph haar hand en schreed het paleis binnen, terwijl de; soldaten op de Josefsplatz een welkomstfanfare bliezen en de kreet ,Lang leve onze keizerin!' uit duizend kelen weergalmde.
Foto uit: Sissi. The tragic empress
The story of Elisabeth of Austria
Ludwig Merkle
Tekst uit verschillende boeken
De officiële intocht van Sisi in Wenen.
Foto uit: Elisabeth. Bilder ihres Lebens - Johannes Thiele
De bruiloft in de Augustinerkirche.
De volgende middag, 24 april, werden Elisabeth en Franz Joseph in de echt verbonden in de kerk van de Augustijners, de parochiekerk van de Hofburg. De kerk ligt op nog geen steemvorp afstand van het paleis, maar het duurde bijna een uur, voordat de lange, glinsterende stoet door de eindeloze corridors en binnenhoven van de Hofburg over de veertig meter straal bij de kerk arriveerde. Begeleid door haar moeder en schoonmoeder (vaders schijnen geen grote rol te hebben gespeeld bij Habsburgbruiloften en zowel hertog Max als aartshertog Franz Karl schijnen op de achtergrond te zijn gehouden), betrad Elisabeth bleek en nerveus de kerk. Volgens de traditie was haar gezicht ongesluiord en haar bruidsjapon van wit en zilver, geborduurd met myrthebloesem, en de. kroon van diamanten en opalen legden slechts de nadruk op haar porseleinen broosheid
Bijna duizend mensen zaten opgepropt in de kerk en de plaatsing van de diverse vorstelijke gasten uit andere landen moeten de ceremoniemeester en de chef van het protocol menige slapeloze nacht bezorgd hebben. 'Maar er heerste een ademloze stilte', toon de twee hertoginnen Elisabeth pver het middenpad begeleidden. Zelfs de meest cynische en frivole gasten werden ontroerd door de aanbiddende blik, die de keizer zijn bruid toewierp en de tederheid, waarmee hij haar hielp opstaan van haar priedieu om haar naar het hoogaltaar te begeleiden en verbitterde douairières en ontrouwe echtgenoten herinnerden zich hun verloren illusies en baden voor hun jonge keizerin. Het licht van tienduizend kaarsen glansde op de geborduurde gewaden der prelaten, op de kragen van de ridders van het Gulden Vlies, op de met juwelen bestikte kostuums van de Hongaarse magnaten en de erfstukken van de rijkste aristocratie van Europa. Maar het jonge paar dat voor het altaar knielde was even eenvoudig en innig als toen ze hun verloving bekend maakten in de dorpskerk van Ischl. Elisabeth draaide zich schuchter om naar haar moeder voor zij haar huwelijkseed fluisterde en het ,ja' van de keizer klonk helder en vol zelfvertrouwen. Toen kwam het ogenblik dat de ringen gewisseld werden, voorafgegaan door een salvo van kanonnen en het luiden van alle kerkklokken van Wenen.
Elisabeth en Franz Joseph waren getrouwd, maar nu moesten ze nog de lange, zalvende toespraak doorstaan van de prins-aartsbisschop van Wenen, die berucht was om zijn versleten gemeenplaatsen. De betovering was verbroken en de kleine bruid zag er verveeld en moe uit en wendde zich nu en dan om naar haar echtgenoot, die door de jarenlange opleiding van zijn moeder had geleerd de saaie preken van geleerde prelaten geduldig te verduren. Het was avond tegen de tijd dat zij de kerk verlieten begeleid door de fanfare van trompetten en luid tromgeroffel om terug te rijden naar de Burg, waar Franz Josef de nieuwe keizerin naar de troonzaal bracht om de gelukwensen van het hof in ontvangst te nemen.
Foto uit: Elisabeth. Bilder einer Kaiserin
Uitgegeven door Brigitte Hamann
Tekst uit verschillende boeken
De bruiloft in de Augustinerkirche.
Kardinaal Rauscher werd om zijn eindeloze gepreek ook wel Kardinaal Plauscher genoemd.
De gemene opmerkingen die hij maakte tijdens de dienst deden Sisi veel pijn.
Uit: Elisabeth. Bilder einer Kaiserin
Uitgegeven door Brigitte Hamann
Tekst uit verschillende boeken
De bruiloft in de Augustinerkirche.
Uit: Elisabeth. Bilder ihres Lebens - Johannes Thiele
De bruiloft in de Augustinerkirche.
Uit: Sissi. Glanz und Tragik einer Kaiserin - Martin Schäfer
Ontvangst in de Hofburg.
Buiten op straat werd gezongen en gedanst. Alle; grote paleizen waren geïllumineerd en de tuinen waren geopend voor het publiek, maar er drong niets door van de luchthartige vrolijkheid der straten in de Hofburg, waar Elisabeth bijna twee uur lang op een troon moest zitten, één hand rustend op een geborduurd kussen, terwijl hertoginnen, prinsessen en gravinnen allen in strikte volgorde van het protocol, te beginnen met haar eigen schoonmoeder, langs haar heen defileerden om die hand te kussen. Er was nu niets plechtigs meer aan Elisabeth. Met brandende wangen van schaamte ouder-wierp zij zich aan wat voor haar een vernederende en benauwende ervaring was. De aartshertogin hoorde een gefluisterde woordenwisseling tussen haar en de keizer, waarin ze ertegen protesteerde, dat ze haar hand moest laten kussen door vrouwen, die oud genoeg waren om haar moeder of grootmoeder te kunnen zijn. De keizer antwoordde, dat zij, zo jong als ze was, nu de hoogste dame des lands was en dat zij hun eerbetoon moest accepteren. Eindelijk maakte de laatste der ,hoffähige' dames haar révérence. Een souper werd opgediend, waarbij alleen de familie aanwezig was, maar Elisabeth was veel te moe en opgewonden om te kunnen eten. Het ogenblik dat zij vreesde maar waar ze toch ook naar verlangd had naderde. Het ogenblik waarop zij en Franz Joseph eindelijk alleen zouden zijn..
Het souper was voorbij en haar moeder begeleidde haar naar haar kamer, voorgegaan door t waalf pages d ie gouden kandelaars droegen. Geholpen door gravin Esterhazy en vier kameniers bracht de hertogin haar dochter naar bed. Een half uur later werd er op de deur geklopt. Het was de aartshertogin, die volgens de traditie de keizer bij zijn bruid bracht. Maar Elisabeth was aan het eind van haar krachten en kon haar schoonmoeders sentimentele opmerkingen en goede wensen niet meer onder het oog zien. Ze verborg haar gezicht in het kussen en deed of ze al in slaap was.
Uit: Sissi. Das Leben der Kaiserin Elisabeth von Österreich
Raymond Chevrier
Duitse bewerking van Alfred P. Zeller
Ontvangst in de Hofburg.
Uit: Elisabeth. Bilder ihres Lebens - Johannes Thiele
"Oostenrijks trots en vreugde".
Vertegenwoordigers uit alle standen huldigen het keizerspaar na de bruiloft.
Uit: Elisabeth. Bilder ihres Lebens - Johannes Thiele
Het jonge bruidspaar.
Uit: Möwe an der Hofburg
Die Gedichte der Kaiserin Elisabeth
Misschien vind je dit ook interessant:
Abonneer
Inloggen
0 Reacties
