Ouders van Sisi

Hertogin Ludovika in Beieren

Hertogin Ludovika in Beieren
Hertogin Ludovika in Beieren, moeder van Elisabeth.


Hertogin Ludovika Wilhelmine in Beieren, geboren op 30 augustus 1808 te München als prinses van Beieren. Ze was de dochter van Maximiliaan I Joseph (1756-1825), koning van Beieren, en zijn tweede vrouw, prinses Karoline Friederike Wilhelmine (1776-1841), een dochter van erfprins Karl Ludwig van Baden en van prinses Amalie Friederike von Hessen-Darmstadt, geboren. Haar grootouders van vaderskant waren paltsgraaf Friedrich Michael von Pfalz-Birkenfeld en prinses Maria Franziska Dorothea von der Pfalz-Sulzbach, die wegens overspel naar een klooster was verbannen.

Ludovika was de jongere zus van prinses Sophie Friederike, die trouwde met aartshertog Franz Karl van Oostenrijk, waaruit de toekomstige keizer Franz Joseph I als zoon tevoorschijn kwam. Ludovika’s halfbroer was de toekomstige Beierse koning Ludwig I.

Op vierjarige leeftijd moesten de prinsen en prinsessen deelnemen aan het hofleven, inclusief naar het theater gaan, zodat ze konden wennen aan de hofetiquette. De kinderen leerden literatuur van beroemde klassiekers, aardrijkskunde en geschiedenis en groeiden tweetalig op – Duits en Frans, de hoftaal. Een van de leraren van de Beierse prinsessen was de beroemde filoloog Friedrich Thiersch, die in 1809 vanuit Göttingen naar München was gekomen.

Huwelijk tegen wil en dank

Hertogin Ludovika en hertog Maximilian in Beieren
Hertogin Ludovika en hertog Maximilian in Beieren.

Ludovika werd in 1824 in Wenen verliefd, op de bruiloft van haar zus Sophie, op Dom Miguel (1802–1866), een Portugese prins uit de familie Bragança. Dom Miguel was zo onder de indruk van de Beierse prinses dat hij in Wenen om haar hand vroeg. Ludovika’s vader wees zijn aanvraag echter af. Deze afwijzing kan te wijten zijn aan het feit dat Dom Miguel een staatsgreep had gepleegd tegen zijn eigen vader in Portugal en daarom in ballingschap was in Wenen. Ludovika’s moeder, koningin Karoline van Beieren, betreurde deze ontwikkeling, aangezien het zelden voorkwam “zo’n natuurlijke neiging als in dit geval” te vinden. Toen Miguel in 1828 koning van Portugal werd, vroeg hij onmiddellijk opnieuw om de hand van prinses Ludovika. De boodschapper met de brief, die was gericht aan de nu weduwe van Ludovika’s moeder, arriveerde in september 1828 in Tegernsee. Vijf dagen eerder was prinses Ludovika al in Beieren getrouwd met hertog Maximiliaan. Hertog Maxmilian was een achterneef van Ludovica. De inhoud van de brief werd geheim gehouden voor Ludovika, omdat ze “het ontwaken van een oude liefde vreesden”, zoals Ludovika’s zwager, kroonprins Friedrich Wilhelm van Pruisen, aan zijn vader schreef.

Nadat haar jongste zus Maximiliane Josepha Karoline, die aan hertog Max was beloofd, op jonge leeftijd stierf, werd Ludovika tegen haar wil in haar plaats als zijn verloofde aangesteld. Hertog Max was ook niet ingenomen met deze verbinding, die hem ook was opgelegd omdat het politieke voordelen opleverde.

Ludovika en Max trouwden op 9 september 1828 in de Stiftskirche St. Quirinus in Tegernsee. Tijdens de huwelijksviering zou Ludovika een vloek hebben uitgesproken tijdens het gooien van het bruidsboeket: “Dit huwelijk en alles wat daaruit voortkomt, de zegen van God zal tot het einde ontbreken.” De historicus Christian Sepp heeft onderzocht waar deze traditie vandaan komt. Deze vloek komt voor het eerst voor in de memoires van een van Ludovika’s kleindochters, gravin Marie Louise von Larisch. Marie Louise Gravin Larisch kwam uit het huwelijk van Ludovika’s oudste zoon, hertog Ludwig in Beieren, met de actrice Henriette Mendel, die was opgevoed tot barones Wallersee. Voor de zelfmoord van de Oostenrijkse troonopvolger Rudolf in 1889, liet haar neef, Henriette zich verstrikt raken in de liefdesrelatie tussen Rudolf en Marie Vetsera en werd ze als gevolg daarvan uit de familie gezet. Ze nam later wraak door verschillende boeken met haar herinneringen te publiceren. Om met haar werken zoveel mogelijk geld te verdienen, bedacht ze talloze bizarre anekdotes om haar familie in het slechtst mogelijke licht te laten verschijnen. Dit betekent dat Ludovika’s “vloek” voor het eerst meer dan 100 jaar na de bruiloft in Tegernsee wordt gedocumenteerd en dat door een bron die als onbetrouwbaar kan worden aangemerkt. Bovendien is er geen hedendaagse bron om deze vloek te staven.


Kinderen van hertogin Ludovica en hertog Max

Sisi's broers en zussen op het terras van Possenhofen.
Sisi’s broers en zussen op het terras van Possenhofen.
Vlnr. : Sophie Charlotte, Max Emanuel, Karl Theodor, Helene, Ludwig Wilhelm, Mathilde en Marie Sophie.

Ondanks het niet al te gelukkige huwelijk, kregen Ludovika en Max toch tien kinderen. Ludwig Wilhelm, Wilhelm Karl, Helene, Elisabeth, Karl Theodor, Marie Sophie, Mathilde, Maximilian, Sophie Charlotte, en Max Emanuel. Ook zou er wellicht nog een elfde kind zijn geweest, met de naam Pius August.
Meer informatie over de kinderen van Ludovika en Max kan je ook op deze site vinden. Als je op de namen klikt, kom je op de betreffende pagina.

Het ongelukkige huwelijkse leven en latere jaren

De rijke erfenis van zijn moeder, prinses Amalie Luise von Arenberg (1789–1823), waaronder bezittingen in Frankrijk en een paleis in Parijs, stelde hertog Max in staat een genereuze levensstijl te leiden. In München bouwde Herzog Max een paleis aan de Ludwigstrasse, het zogenaamde Herzog-Max-Palais. Het paleis, gebouwd door de architect Leo von Klenze, werd voltooid in oktober 1831. Het paar verhuisde het volgende jaar nadat ze waren teruggekeerd uit Italië, waar ze voor de cholera waren gevlucht.

Bovendien kocht hertog Max in 1834 de hofmarken Possenhofen en Garatshausen aan het meer van Starnberg. De familie gebruikte kasteel Possenhofen als zomerverblijf, maar hertogin Ludovika bracht hier de meeste tijd alleen door met de kinderen. Een ooggetuige meldde in augustus 1844 in een brief dat “de hertogin met een onopgemerkt hart bijna altijd alleen voor de kinderen en het huis zorgt”. Hertog Max, aan de andere kant, reisde veel. Hij maakte in 1838 een lange reis naar de Oriënt en ging vaak jagen op kasteel Unterwittelsbach bij Aichach. Het huwelijk was ongelukkig, Ludovika en Max woonden meer naast elkaar dan samen.

Haar ongelukkige huwelijk en de dood van haar tweede zoon Wilhelm op de leeftijd van slechts een paar weken, brachten hertogin Ludovika in Beieren begin 1832 in de “eerste ernstige crisis van haar leven”. Op basis van verklaringen die Ludovika aflegde tegenover een van haar kleindochters toen ze oud was, en op basis van waarnemingen van Ludovika’s moeder, die verklaarde dat haar dochter nogal ‘apathisch’ was geworden, kwam de historicus Christian Sepp tot de conclusie dat de hertogin op dat moment leed aan een depressie.

Terwijl haar man een vrijheidslievend en excentriek leven leidde op de typische Wittelsbach-manier, zorgde Ludovika plichtsgetrouw en liefdevol voor haar kinderen. Daarnaast liet ze met tuinbouwenthousiasme het landschap tussen de twee kastelen ontwerpen en langs de kustzone promenades aanleggen.

Toen een vrouw werd gezocht voor haar neef, de jonge keizer Franz Joseph, zag Ludovika haar laatste grote kans om dicht bij de Oostenrijkse kroon te komen. Samen met haar zus Sophie, de keizerlijke moeder, koos ze in het geheim haar oudste dochter Helene als toekomstige vrouw van Franz Joseph. In plaats daarvan werd de 23-jarige Franz Joseph verliefd op zijn 15-jarige nicht Elisabeth, de zus van Helene. De bruiloft vond plaats op 24 april 1854 in de Augustijnenkerk in Wenen.

Hertog Max kreeg een beroerte. Deze beroerte zorgde er wel voor dat de verstandhouding tussen Ludovica en Max meer liefdevol werd. Hertog Max stierf na zijn tweede beroerte op 15 november 1888. Veel mensen bewezen hun laatste eer aan hem, aangezien de populaire hertog erg populair was. Het jaar daarop, 1889, stierf haar kleinzoon, de toen 30-jarige kroonprins Rudolf, aan zelfmoord in zijn jachthuis Mayerling.

Ludovika, vlak voor haar dood in 1892.
Ludovika, vlak voor haar dood in 1892.

Overlijden

Als laatste lid van de familie van de eerste Beierse koning stierf de hertogin-weduwe Ludovika Wilhelmine in Beieren op 26 januari 1892 in München op 83-jarige leeftijd aan de gevolgen van bronchitis. Haar stoffelijk overschot werd begraven in de familiekrypt van Schloss Tegernsee in Tegernsee – naast haar echtgenoot.

Titels van Ludovika

  • 1808–1828 Hare koninklijke hoogheid, Prinses van Beieren
  • 1828–1888 Hare koninklijke hoogheid, Hertogin in Beieren
  • 1888–1892 Hare koninklijke hoogheid, de Hertogin-Weduwe in Beieren

Bron: Duitse Wikipedia.

Hieronder nog een interessante korte documentaire over Ludovika.

Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties